Kleurrijk, soms doordrenkt van de sympathie van de auteur voor veel van zijn helden en hun tradities, soms met mystiek, soms met humor – dat zijn Gogols ‘Avonden op een boerderij bij Dikanka’, verhalen over Klein Rusland, dat helaas niet meer bestaat. Veel van de verhalen en verhalen waaruit dit boek bestaat, zijn opgenomen in het verplichte schoolcurriculum.
Een van de meest waardevolle reacties op het boek van N. Gogol is natuurlijk van Alexander Poesjkin: “Ik heb net ‘Avonden bij Dikanka’ gelezen. Ze verbaasden mij. Dit is echte vrolijkheid, oprecht, ontspannen, zonder genegenheid, zonder stijfheid. En op sommige plaatsen, wat een poëzie!... Dit alles is zo ongewoon in onze huidige literatuur dat ik nog steeds niet tot bezinning ben gekomen...' En hoewel Nikolai Gogol zelf dit boek als de ervaring van een student beschouwde, was het toch bijzonder dierbaar voor de schrijver.
Колоритные, пронизанные то симпатией автора ко многим своим героям, их традициям, то мистикой, то юмором — таковы гоголевские «Вечера на хуторе близ Диканьки», истории о Малороссии, которой, увы, уже нет. Многие из повестей и рассказов, составляющих эту книгу, входят в обязательную школьную программу.
Конечно, один из самых ценных откликов на книгу Н. Гоголя принадлежит Александру Пушкину: «Сейчас прочёл "Вечера близ Диканьки". Они изумили меня. Вот настоящая весёлость, искренняя, непринуждённая, без жеманства, без чопорности. А местами какая поэзия!.. Всё это так необыкновенно в нашей нынешней литературе, что я доселе не образумился…» И хотя сам Николай Гоголь считал эту книгу ученическими опытами, все-таки именно она была особенно дорога писателю.
